jueves, 15 de octubre de 2015
Article: DIANA KRALL - Concert - 12.10.2015 - Grand Auditorium - Luxembourg
Diana Krall à côté de ses pompes à la Philharmonie
Diana Krall livré un concert décevant, lundi soir à la Phlharmonie. (photo Alfonso Salgueiro)
La Philharmonie de Luxembourg était archicomble, lundi soir, pour la venue de Diana Krall. La file d’attente pour tenter d’obtenir un des derniers tickets disponibles pour la soirée était d’ailleurs bien plus longue que d’habitude. Une salle bien pleine pour un concert en mode mineur. La Canadienne, qui nous avait bien régalés lors de ses deux précédents passages au Kirchberg, en 2009 et 2012, semblait bien fatiguée, en ce lundi soir, à côté de ses pompes.
Arrivée sur scène en toute discrétion à la suite de ses musiciens, elle s’est installée devant son piano pour ne plus quitter son tabouret pendant l’heure et demie de concert. Elle, d’habitude si communicative, radotait, entre chaque chanson, de petites phrases à peine audibles, mal assurées, souvent sans grand intérêt… comme cela peut arriver, parfois, en toute fin d’une soirée trop arrosée.
Vraiment pas du meilleur effet. Mais, à la limite, on pourrait lui pardonner si, à côté de ça, elle offrait de grands moments de musique. Mais, là encore, c’est la douche froide. Pas toujours dans le ton, en train, bien souvent, de chercher sa voix – un comble pour une chanteuse avec son expérience –, elle semblait chanter surtout pour elle, dans sa bulle, ou tout au plus, pour ses proches installés autour de son piano lors d’une réunion de famille, oubliant au passage qu’elle se trouvait là devant un vrai public.
Et puis, chanter quoi? Un patchwork sans saveur de standards de la pop des années 70, des Mamas and Papas à Bob Dylan, en passant par Tom Waits. Et même quand elle reprend Nat King Cole, elle semble s’ennuyer, sans envie. Bref, on cherche encore le fil rouge de cette soirée.
Certes, Anthony Wilson à la guitare et Karriem Riggins au violon ont offert quelques solos magnifiques, mais c’était les seuls moments vraiment intéressants de ce concert qui ressemblait vraiment trop à une simple soirée karaoké. Vraiment dommage.
Pablo Chimienti
Fuente: www.lequotidien.lu
Article: DIANA KRALL SPEELT INTIEM DE COVERS VAN HAAR IDOLEN
DIANA KRALL SPEELT INTIEM DE COVERS VAN HAAR IDOLEN
Tekst en beeld: Ronald Rijntjes
Op vrijdag 9 oktober gaf de Canadese jazz-vocaliste Diana Krall een concert in De Doelen Rotterdam. Met haar Wallflower World Tour bracht ze nummers van haar onlangs verschenen studio-album Wallflower. Hierop is een mix van American Songbook en bekende popliedjes te horen. Ze brengt de nummers op een jazzy manier, maar houdt de oorspronkelijke nummers nog wel overeind. Ze neemt je mee op reis van Gerswin tot Fats Waller.
De grote zaal van De Doelen zit bijna vol. Diana Krall is niet zomaar een zangeres. Met haar unieke, warme en zachte stem weet ze de luisteraar te betoveren. Met haar nieuwe album brengt ze wederom veelal bekende covers zoals ‘Fly Me to the Moon’, ‘So Nice’ en ‘East of the Sun’.
Dit zijn nummers die voor jazzkenners al regelmatig gespeeld zijn. De wijze waarop Krall de bekende stukken uitvoert is voor een aantal arrangementen vernieuwend, maar over de gehele lijn niet spannend. De opbouw van de nummers is veelal hetzelfde. Behalve de intro’s die zorgen zo nu en dan nog voor een leuke verrassing.
Donkere stem
Ze komen overeen met de opnames die te beluisteren zijn op het album. Hierdoor is het concert van haar minder indrukwekkend. Dat is jammer, want zodra de musici de ruimte krijgen voor een solo, krijgt de toeschouwer te horen dat er zeker kwaliteit op het podium staat. Het nummer ‘Temptation’ van Tom Waits valt het meeste op. In dit nummer voegt iedere muzikant wat toe. Er worden uitgebreide solo’s gespeeld, waarbij de stevige drumsolo opvalt. Krall zingt het stuk met een beetje rauwe- en donkere stem. Dit is dan ook het meest dynamische nummer van de avond.
Hierna volgen een aantal solostukken waarbij Krall zichzelf begeleid op de piano. Ze zingt een vijftal bekende nummers als ‘Let’s Face the Music and Dance’, ‘More Than You Know’ en ‘Site Right Down, and Write Myself a Letter’ die op een rustige wijze worden gebracht. Hierdoor wordt jammer genoeg de vaart uit het concert gehaald.
Gezinsleven
De opbouw van de nummers beginnen soms klein en daarna haakt de band aan om het stuk meer power en expressie te geven. Er zit wel een duidelijk patroon in de muziek van Krall. Waarbij ze begint met de melodie en vervolgens is er ruimte om te soleren. Dit gebeurt veelal door de gitarist en violist. Het valt wel op dat Patrick Warren, die achter het keyboard en de Hammond B3 zit, alleen maar ondersteuning biedt aan de band. Hij krijgt ten opzichte van de andere geen ruimte om zijn muzikaliteit te tonen in de vorm van een solo.
Tussen de nummers door vertelt Krall enkele leuke verhaaltjes over haar eigen levenservaringen en haar muzikale idolen. De ontmoeting met Oscar Peterson, het gezinsleven en haar lieve kinderen. Waar ze het nummer ‘Exactly Like You’ aan op droeg. Moest wel lachen om haar opmerking dat mensen eigenlijk beter kunnen luisteren naar de vrolijke en opgewekte muziek van haar man Elvis Costello dan haar eigen dramatische muziek.
Originaliteit
Het concert dat Krall brengt met deze Wallflower tour is voor haar echte fans wel de moeite waard. Ze mocht regelmatig een groot applaus in ontvangst nemen van het enthousiaste publiek. Alleen de echte jazzliefhebber zal wel iets meer originaliteit en spanning gehoord willen hebben. De nummers worden netjes uitgevoerd, maar de arrangementen mogen wel wat meer dynamiek en spanning hebben om zo het dak van de concertzaal er af te spelen.
Photos: Ronald Rijntjes
Fuente: cultuurpodiumonline.nl
Article: DIANA KRALL - Concert - 09.10.2015 - Doelen
Diana Krall zorgt voor memorabele momenten in de Doelen
maandag 12 oktober, 2015
Op vrijdag 9 oktober speelt Diana Krall in de Doelen in Rotterdam vanwege haar wereldtour 'Wallflower'. Het eerste wat me opvalt is dat er voorwerpen op het podium staan die een nostalgische sfeer oproepen. Dus een bepaalde verwachting heb ik wel. De eerste twee nummers komen wat rommelig en ongeïnspireerd over, maar dit blijft gelukkig hierbij beperkt. De rest van de set is van hoog niveau, zeker ook door de keuze van de nummers, de begeleidende films op de achtergrond en natuurlijk het spel waarbij de solo's van Krall maar ook van de gitarist Anthony Wilson en violist Stuart Duncan van hoog niveau zijn.
'Just like A butterfly' is zo'n nummer. Haar stem met typerend timbre brengt je in sferen van de jaren '30. Maar toch met een moderne twist.
'You Call It Madness' is als tribute bedoeld voor Nat King Cole maar geeft tegelijk aan dat ze een hopeloos romanticus is en ons allemaal wil mededelen dat deze wereld dat absoluut niet is.
Er is duidelijk sprake van een tweespalt in het concert dat iedereen moet zijn opgevallen. Dit begint met het zingen van het nummer 'Temptation' van Tom Waits (bekend vanwege het bezingen van de zelfkant). 'Good Feelin' gaat ineens over in een iets onbehaaglijker gevoel. Dit komt zeker ook door de typische filmbeelden die de muziek vergezellen. Ik denk dat dit door haar als een statement bedoeld is. De wereld is niet zo'n prettige plaats altijd. Steeds meer mensen beseffen dit. Ook artiesten. Wellicht wil Krall ons hieraan herinneren.
Daarna komen een aantal sfeervolle solonummers aan bod. Covers waarvan we nooit dachten dat ze zo anders en smaakvol vertolkt konden worden. Eerder horen we al ' Fly Me To The Moon' van Gerswin. Die vind ik al van zo'n kwaliteit, maar nu komen een reeks solonummers langs die door hun sterke vertolking,en vergezeld door die bijzondere films een apart effect hebben. Bijvoorbeeld bij 'Lets Face the Music and Dance' is een dansfilmfragment met George Raft met Carole Lombard te zien. Om George Raft , die als de acteur meestal gangsters speelde, te zien in die dansscène in combinatie met de betoverende muziek is een memorabel moment tijdens het concert.
Conclusie
Tot slot wil nog iets zeggen over het laatste gedeelte van het concert waarbij de covers ' California Dreamin' ( Mama's and the Pappa's), ' If You Could Read My Mind' (Gordon Lightfoot) en en de titelsong van haar nieuwe album 'Wallflower' (Bob Dylan) een jonger tijdperk belichten: 'the sixties / seventies'.
Tijdens dat laatste gedeelte zijn er als projectie een aantal achterkanten van Lp's te zien. Wat opvalt is dat er heel wat greatest hits albums tussen zitten, wat mij tot de conclusie doet komen dat Diana Krall veel geluisterd heeft naar muziek van anderen, deze covered maar er zeker iets eigens aan toevoegt.
Het siert haar dat ze nog een toegift geeft, vooral omdat het publiek in de Doelen enthousiast erom vraagt.
Diana Krall piano en zang
Anthony Wilson gitaar
Karriem Riggins drums
Stuart Duncan fiddle
Patrick Warren keyboards
Dennis Crouch bas
Fotograaf: Jan Klupper
Fuente: www.mpodia.com
Photos: DIANA KRALL poses at the Cinematheque Francaise in Paris on October 13, 2015
OCTOBER 13, 2015| CRÉDITS : BERTRAND RINDOFF PETROFF
Pianist Diana Krall attends the Tribute to Director Martin Scorsese at Cinematheque Francaise on October 13, 2015 in Paris, France.
*****
OCTOBER 13, 2015| CRÉDITS : BERTRAND RINDOFF PETROFF
French minister of Culture and Communication Fleur Pellerin, Actor Harvey Keitel, Pianist Diana Krall and Martin Scorsese attend the Tribute to Director Martin Scorsese at Cinematheque Francaise on October 13, 2015 in Paris, France.
OCTOBER 13, 2015| CREDIT: BERTRAND RINDOFF PETROFF
Director Constantin Costa-Gavras, French President Francois Hollande and Pianist Diana Krall attend the Tribute to Director Martin Scorsese at Cinematheque Francaise on October 13, 2015 in Paris, France.
*****
Canadian jazz pianist and singer Diana Krall poses as she arrives at the Cinematheque Francaise for the opening of an exhibiton dedicated to the work of US director Martin Scorsese, on October 13, 2015 in Paris. AFP PHOTO / ERIC FEFERBERG
*****
Fuente: www.purepeople.com
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
