Diana Krall zorgt voor memorabele momenten in de Doelen
maandag 12 oktober, 2015
Op vrijdag 9 oktober speelt Diana Krall in de Doelen in Rotterdam vanwege haar wereldtour 'Wallflower'. Het eerste wat me opvalt is dat er voorwerpen op het podium staan die een nostalgische sfeer oproepen. Dus een bepaalde verwachting heb ik wel. De eerste twee nummers komen wat rommelig en ongeïnspireerd over, maar dit blijft gelukkig hierbij beperkt. De rest van de set is van hoog niveau, zeker ook door de keuze van de nummers, de begeleidende films op de achtergrond en natuurlijk het spel waarbij de solo's van Krall maar ook van de gitarist Anthony Wilson en violist Stuart Duncan van hoog niveau zijn.
'Just like A butterfly' is zo'n nummer. Haar stem met typerend timbre brengt je in sferen van de jaren '30. Maar toch met een moderne twist.
'You Call It Madness' is als tribute bedoeld voor Nat King Cole maar geeft tegelijk aan dat ze een hopeloos romanticus is en ons allemaal wil mededelen dat deze wereld dat absoluut niet is.
Er is duidelijk sprake van een tweespalt in het concert dat iedereen moet zijn opgevallen. Dit begint met het zingen van het nummer 'Temptation' van Tom Waits (bekend vanwege het bezingen van de zelfkant). 'Good Feelin' gaat ineens over in een iets onbehaaglijker gevoel. Dit komt zeker ook door de typische filmbeelden die de muziek vergezellen. Ik denk dat dit door haar als een statement bedoeld is. De wereld is niet zo'n prettige plaats altijd. Steeds meer mensen beseffen dit. Ook artiesten. Wellicht wil Krall ons hieraan herinneren.
Daarna komen een aantal sfeervolle solonummers aan bod. Covers waarvan we nooit dachten dat ze zo anders en smaakvol vertolkt konden worden. Eerder horen we al ' Fly Me To The Moon' van Gerswin. Die vind ik al van zo'n kwaliteit, maar nu komen een reeks solonummers langs die door hun sterke vertolking,en vergezeld door die bijzondere films een apart effect hebben. Bijvoorbeeld bij 'Lets Face the Music and Dance' is een dansfilmfragment met George Raft met Carole Lombard te zien. Om George Raft , die als de acteur meestal gangsters speelde, te zien in die dansscène in combinatie met de betoverende muziek is een memorabel moment tijdens het concert.
Conclusie
Tot slot wil nog iets zeggen over het laatste gedeelte van het concert waarbij de covers ' California Dreamin' ( Mama's and the Pappa's), ' If You Could Read My Mind' (Gordon Lightfoot) en en de titelsong van haar nieuwe album 'Wallflower' (Bob Dylan) een jonger tijdperk belichten: 'the sixties / seventies'.
Tijdens dat laatste gedeelte zijn er als projectie een aantal achterkanten van Lp's te zien. Wat opvalt is dat er heel wat greatest hits albums tussen zitten, wat mij tot de conclusie doet komen dat Diana Krall veel geluisterd heeft naar muziek van anderen, deze covered maar er zeker iets eigens aan toevoegt.
Het siert haar dat ze nog een toegift geeft, vooral omdat het publiek in de Doelen enthousiast erom vraagt.
Diana Krall piano en zang
Anthony Wilson gitaar
Karriem Riggins drums
Stuart Duncan fiddle
Patrick Warren keyboards
Dennis Crouch bas
Fotograaf: Jan Klupper
Fuente: www.mpodia.com
No hay comentarios:
Publicar un comentario