Article: "La Diana Krall más emotiva" - (www.elperiodico.com)

CRÓNICA DE CONCIERTO

La Diana Krall más emotiva

La cantante y pianista canadiense inauguró en el Fòrum el 49 Voll-Damm Festival Internacional de Jazz de Barcelona

Roger RocaBarcelona - Miércoles, 18/10/2017 | Actualizado el 19/10/2017 a las 17:11 CEST

Diana Krall, en el Auditori del Fòrum. / FERRAN SENDRA

Diana Krall es de fiar. De un concierto suyo cabe esperar profesionalidad, elegancia y canciones impecables, elegidas con tino para que luzca esa voz a ahumado que la ha alzado como la estrella de jazz más popular de los últimos 20 años. Cuando sube al escenario, Krall parece tenerlo todo siempre bajo control. Incluso las emociones. No hay margen de error ni de sorpresa. Pero el martes, mientras agradecía la invitación a inaugurar un festival en el que ha actuado cinco veces desde que debutó en 1996, tuvo que echar mano de un pañuelo. Desde la platea era imposible saber si se secaba una lágrima o se peleaba con los efectos del catarro que arrastraba. ¿Estaba realmente conmovida?

Por cómo fue la noche, por lo menos lo parecía. Y el del Auditori era el último concierto de una larga gira por EEUU y Europa en la que ella y su impecable quinteto presentaban 'Turn up the quiet', un disco que es Diana Krall en estado puro: contención, pulcritud, tiempos lentos y clásicos infalibles. Así que sí, quizá estaba realmente emocionada, y quizá por eso dio el concierto más emotivo que se le recuerda en la ciudad.

Velada romántica

Empezó por los estándares, para cantarle, dijo, "al amor". Lo hubiéramos adivinado igualmente: 'Night and day' al compás de la bossanova, 'L.O.V.E.', 'Isn’t it romantic?'… La banda funcionaba como una seda y el ambiente a velada romántica ya estaba logrado, a pesar de las desconcertantes imágenes de aroma 'new age' que enmarcaban al grupo en una gran pantalla. La noche cogió velocidad con 'On the sunny side of the street', una canción que canta gracias a una cantante más bien desconocida, Ernestine Andersen, según confesó en una de las pocas explicaciones que dio durante la noche. Krall, hay que reconocérselo, ha sido siempre muy honesta y agradecida con sus mentores y los artistas que la han inspirado.

Y tras ese paseo por el lado alegre de la vida, el tramo más conmovedor de la noche: dos canciones de Tom Waits y una de Bob Dylan en las que Krall volcó todo el poder de seducción de su voz arrastrada y rugosa. Canciones sobre el deseo, la muerte y los amores perdidos que sonaron igual de pulcras que los estándares pero bastante más vivas, más urgentes. Krall volvió a los clásicos, pero para entonces ya se la veía en otro lugar, más intensa, sensual en las canciones que lo pedían, como 'Sway', que puso el punto final a la gira y al 'tete a tete' más íntimo que Barcelona haya tenido jamás con Diana Krall, la estrella distante que esa noche fue más cercana

Fuente: www.elperiodico.com

Article: "Diana Krall, Voll Damm Jazz Festival – Auditori del Forum (Barcelona)"

Vivos— 18 octubre, 2017 at 12:02

Diana Krall, Voll Damm Jazz Festival – Auditori del Forum (Barcelona)

Diana Krall - 17.10.2017- Foto Lorenzo Duaso

Fin de gira europea de presentación del disco “Turn up the Quiet” de la que algún tabloide británico tildó en su día y con mala leche la “JK Rowling” del Jazz en un abarrotado foro. Coqueta y seductora con un trajo largo plateado y tacones que le jugaron alguna pasada en la ejecución al piano sale a escena con cuatro músicos inmensos. Los libros de management dicen que, si el líder quiere brillar, rodéate de un equipo mejor que tú, pues ellos son los que te harán brillar. A destacar el guitarrista Anthony Wilson y Stuart Duncan que nos hicieron tocar el cielo y fueron recompensados con aplausos repetidos del respetable. Con un control excelente del tempo, con “punch” y un buen set list sin ningún momento de “bajón”, Diana interpretó clásicos estándares y covers como Dee I Do con la que empezó el show, L-O-V-E-, Isn’t it romantic, Night & Day, Blue Skyes y On the Sunny Side of the Streets. La puesta en escena era sobria pero acompañada por fotografías distintas en cada tema según la temática en cuestión de la composición.

Lo mejor de la noche fue sin duda la versión de “Temptation” de Tom Waits con una ejecución musical desgarradora más cercana al kraut-rock que al jazz y, de sorpresa, “Simple Twist of Fate” de Dylan que sonó elegante y majestuosa. Ya en los bises, otro de los momentos de la noche fue la interpretación de ese cover, también de Dylan llamado “Wallflower” donde Diana sonó angelical y enamoró a los presentes. Es curioso que con esa voz pueda convertir de forma mágica y en cuestión de segundos un auditorio tan majestuoso como el Auditori del Forum en un pequeño club arrabalero. Literalmente sensacional.

Texto: Jordi Sánchez

Foto: Lorenzo Duaso

Fuente: www.ruta66.es

Article "Diana Krall si è ammalata, annullato il concerto all'Auditorium: salta anche la data di Milano"

Fuente: spettacoliecultura.ilmessaggero.it

Article: Concert Diana Krall im Stuttgarter Beethovensaal

Diana Krall im Stuttgarter BeethovensaalDie Lady hat den Jazz

Von Thomas Staiber 05. Oktober 2017 - 14:24 Uhr

Voller Spielfreude, zum Plaudern aufgelegt und entspannt wie noch nie: Die Jazzmusikerin Diana Krall begeistert im Stuttgarter Beethovensaal.

Diana Krall im Beethovensaal 

Foto: Lichtgut - Oliver Willikonsky

Stuttgart - Diana Krall hat auf ihrer großen Welttournee wieder Station in Stuttgart gemacht. So gelöst, strahlend, voller Spielfreude und zum Plaudern aufgelegt hat man sie hier noch nie erlebt. Das Publikum freut sich über die ausgelassene Stimmung, klatscht nach jedem Solo wie in einem Jazzkeller und lacht über die eingestreuten Anekdoten der Jazz-Lady. Sie schlendert mit ihren High-Heels locker auf die Bühne, streicht das blonde Haar zurück und setzt sich lächelnd – in ihrem schwarzen Sommerkleid mit Blumenmuster ist sie hübsch anzuschauen – an ihren Arbeitsplatz, den weit geöffneten Flügel.

Mit rauchig angehauchter Altstimme singt sie das Thema von „Do I love you“, einer Uptempo-Jazznummer aus ihrem Album „An intimate Night“, dann schiebt sie das Gesangsmikrofon zur Seite und improvisiert auf den 88 Tasten. Ein glockenklares entschiedenes Klavierspiel füllt den Klangraum des sehr gut besuchten Beethovensaals. In den Applaus hinein spielt Anthony Wilson auf der halbakustischen Gitarre einen schönen Chorus und wird, während der Rhythmus unaufhaltsam vorwärtsgetrieben wird, von Stuart Duncan an der Fiddle mit Schalltrichter abgelöst. Es folgt „L.O.V.E.“, ein Hit, den Bert Kaempfert 1965 für Nat King Cole geschrieben hat. Der coole Crooner ist das große Vorbild der Kanadierin, die Nummer hat sie deshalb auch in ihr aktuelles Album „Turn up the Quiet“ aufgenommen. Nun singt sie mit sinnlichen Stimme und streut ins Solo „Happy Birthday“ ein. Adressat ist Robert Hurst, der neben ihr seinem Kontrabass wohltuend tiefe und warme Töne entlockt.
Sie bringt auch Sperriges ins Spiel
Diana Krall erzählt, wie die Band am Vorabend „mit exzellentem schwäbischen Wein“ in den Geburtstag hineingefeiert hat. Hurst ist 53 geworden und damit ungefähr gleich alt wie seine Chefin. Sie versteht sich als Teil dieser Band und benimmt sich – trotz fünfzehn Millionen verkaufter Alben – kein bisschen divenhaft. So glücklich ist sie, mit diesen vier Musikern zu spielen, dass sie nach der Nummer „Moonglow“, die federnd wie auf Samtpfötchen daherkommt, sogar ausruft: „Am liebsten würde ich das gleich nochmal spielen!“ Tatsächlich geht sie wie ein Kind in ihrem Spiel völlig auf. Sie swingt geschmeidig, ihr Spiel perlt elegant wie Schampus, und mit Vorliebe werden die melodischen Schönheiten der Songs betont. Sie covert „I don’t know enough about you“ der Jazzsängerin Peggy Lee, bringt mit einer Thelonius-Monk-Paraphrase von Irving Berlins „Blue Skies“ Sperriges ins Spiel und gönnt dem Publikum mit weichen Balladen wie „Isn’t it romantic“ sich zurückzulehnen und Erinnerungen nachzuhängen. Auf die große Bühnenleinwand werden Sonne, Mond und Sterne projiziert. Und gegen Ende in riesigen Lettern „LOVE“.
Die Dame mag es gern auch mal härter. Eine ihrer Lieblingsnummern ist „Temptation“ von Tom Waits. Da spielt Wilson auf der E-Gitarre ein schnittiges Solo, Karriem Riggins am Schlagzeug zeigt, dass er über einen ordentlichen Punch verfügt, und Diana Krall gesteht mit erotisch aufgeladener Stimme, dass sie ganz willenlos sei und der Versuchung nicht mehr widerstehen könne. Nicht von ungefähr zitiert sie dabei Friedrich Hollaenders Melodie „Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt“. Am Ende des abwechslungsreichen Konzerts, das den fröhlichen Swing längst vergangener Jahrzehnte genauso lebendig präsentiert wie neues Material, verbeugt sie sich vor einem Großen der Zunft und interpretiert den relativ unbekannten Song „Wallflower“ von 1971 des Nobelpreisträgers Bob Dylan. So hat Diana Krall, selbst alles andere als ein Mauerblümchen, auch ihr Pop-Album betitelt, das sie vor zwei Jahren in Stuttgart vorgestellt hat. Am Mittwochabend aber hat sie den Jazz ins Zentrum gestellt und – in Topform und bester Stimmung – die Menschen mit ihrer Musik glücklich gemacht. „Das ist mein Job“, bekannte sie lächelnd nach dem begeistert aufgenommenen Konzert.

Fuente: www.stuttgarter-nachrichten.de

Article: Concert DIANA KRALL in Elisabethzaal - 24.09.2017

Diana Krall in Elisabethzaal: liefdesliedjes, en een onvergetelijke afscheidskus
24/09/2017 om 23:41 door Bart Steenhaut

 Foto: Jan Van der Perre

In ‘de boekskes’ wordt ze consquent Mevrouw Elvis Costello genoemd, maar Diana Krall is uiteraard veel meer dan dat. Op haar 52ste staat de Canadese pianiste bekend als een van de meest succesvolle jazzartiesten aller tijden, en met 'Turn Up The Quiet’ - haar veertiende cd, intussen - bracht ze eerder dit jaar een uitstekende plaat uit. De kaartjes voor haar concert in de prachtige Elisabethzaal waren dan ook in een zucht de deur uit.
Op de radio hoor je haar zelden, en interviews worden almaar schaarser. Maar toch stond Diana Krall zondag voor een tjokvolle Elisabethzaal, en doet ze dat kunstje vanavond nog eens over in Brussel, waar Bozar eveneens is uitverkocht. De verklaring ligt voor de hand: haar vorige passages in ons land lieten keer op keer een sterke indruk na, dus wie haar toen zag komt graag terug en heeft er de forse ticketprijs graag voor over. Komt daar nog bij dat ze intussen een oeuvre bij elkaar heeft gespeeld dat even succesvol als veelzijdig is.

De ene keer zet ze standards van Nat King Cole naar haar hand, dan weer duikt ze onder in de Braziliaanse bossanova. Maar net zo goed gaat ze de nostalgische toer op met een kerstplaat, of tast ze de grenzen van New Orleans en Americana af op Glad Rag Doll, nog steeds een van haar allerbeste platen. De vorige - Wallflower - werd gesuperviseerd door de man achter Céline Dion, en was zowat de enige uitschuiver in een voor de rest vlekkeloos parcours. Maar met Turn Up The Quiet heeft ze die misstap helemaal goed gemaakt: het is een plaat met standards, die ze op subtiele wijze helemaal naar haar hand zet.



Daar zitten songs tussen die intussen al honderden keren werden gecoverd - evergreens van klassieke componisten als Irving Berlin, Gus Kahn en Cole Porter - maar live eerde ze ook recentere iconen als Bob Dylan, Tom Waits en haar grote heldin Joni Mitchell, met wie ze naar eigen zeggen ooit nog eens een avondje pool heeft gespeeld, tussen het veel te veel sigaretten roken door.

Krall en haar vierkoppige band maakten een buitengewoon ontspannen indruk, waardoor het niet lang duurde of je waande je op een knus huiskamerconcert. Krall vertelde over haar vrije dag in Antwerpen - ze had schoenen gekocht, was verdwaald geraakt en alleen op restaurant geweest - en speelde tussendoor op een manier die suggereerde dat het haar allemaal geen enkele moeite kostte.

Loepzuiver

En het moet gezegd: de verstilde subtiliteit van de muziek kwam perfect tot zijn recht in de Elisabethzaal, waar zelfs het kleinste detail loepzuiver klonk. Opener Deed I Do gaf meteen aan wat voor groentjes je op het bord had: ieder bandlid - stuk voor stuk virtuozen op hun instrument - kreeg een solo, en in tegenstelling tot wat je dan verwacht slaagden ze er stuk voor stuk in om hun ego weg te cijferen ten voordele van de song.

 Foto: Jan Van der Perre

Het zorgde ervoor dat je vanuit je zeteltje de ene keer mee luchtgitaar zat te spelen, en even later mee tekeerging om een denkbeeldig drumstel. Altijd een goed teken. Zeker: de visuals achter de band deden een beetje kitscherig aan, en écht buiten de lijntjes kleuren was er ook niet bij.

Maar het spelplezier was onmiskenbaar, en de songkeuzes bleken keer op keer foutloos. Vooral ‘A Case Of You’ van Joni Mitchell kon je in Kralls intimistische soloversie onmogelijk onberoerd laten. Liefdesliedjes vormden overigens de rode draad in de set, al hielden hartverscheurende melancholie en alles verzwelgende verliefdheid elkaar perfect in evenwicht.

In de bisronde leek het haast gefluisterde Sway een mooie afscheidskus voor het slapengaan, maar uiteindelijk deed Diana Krall er nadien met Ophelia van The Band nog een uitbundige uitsmijter bovenop, waarbij violist Stuart Duncan nog een laatste keer mocht uitblinken.

Alweer een uitstekend concert, kortom. Met allemaal mensen die de volgende tournee gegarandeerd opnieuw een kaartje kopen. Wedden dat ze dan drie keer voor een vol huis staat?

 Foto: Jan Van der Perre

Fuente: www.gva.be